Off we go! (almost…)

(English below)

Oké, nou, daar zit ik dan. Zo goed als klaar met inpakken en dan gaat het dus ook bijna gebeuren. Toch wel gek, al 6 jaar zijn we hier voor aan het wandelen en sparen (nou ja, dat laatste vooral het laatste half jaar 😉 en nu is het zo ver. Vrijdag 29 april is “de dag voor vertrek”. De kriebels beginnen nu wel te komen. Het is al zes jaar iets van ver in de toekomst en nu is het ineens nu. Raar. Twijfels over of ik wel zo lang van huis af wil zijn steken de kop op, het aantal ‘wat als…’in mijn hoofd neemt rap toe. Maar alles wordt overstemd door een gevoel van eindelijk! Buiten dat het natuurlijk super spannend is, is het natuurlijk ook kei leuk. De Sint Christoffel van Bart en Mare hangt aan mijn tas, naast de zelfgemaakte kalender van mijn vriendinnetjes. Aan de andere kant mijn noodfluitje. Ik lach mezelf uit dat ik die heb maar aan de andere kant, het ding weegt 4 gram dus better safe than sorry. Laten we hopen dat ik hem niet nodig heb. Mijn tas is nog een beetje aan de zware kant, iets over de 10 kilo. Ik wilde er zo graag onder blijven, maar het is me niet gelukt. Ik moet echt de drang om dan toch maar mijn mascara, make up remover, wattenschijfjes en oh als ik dan toch bezig ben mijn conditioner, body lotion en lekkere luchtje in te pakken onderdrukken. Hij is toch te zwaar dus wat maakt dat beetje extra uit… Maar goed, daar ga ik echt spijt van krijgen later ben ik bang, dus ik hou het maar bij een beetje te zwaar.

Vanavond gaan Ahmed en ik nog even lekker met zijn tweeën uit eten en morgen vertrekt de trein naar Oostenrijk om 08.01 uur. Dan gaan we ervoor, 1200 kilometer in 70 dagen. 70 dagen mijn moeder en ik, 24 uur per dag… Hmmm als dat maar goed gaat, hahaha! Nee hoor, ik denk dat het helemaal goed gaat. Als we niet zo veel al samen gelopen hadden had ik er misschien wat minder vertrouwen in gehad. Maar we zijn elkaar goed gewend onderweg en weten wat we aan elkaar hebben. Ik denk dat we heerlijke vakantie, wonderschone uitzichten en bijzondere herinneringen tegemoet gaan.

Voor wie het nog niet weet, we vertrekken in Sankt Anton en lopen naar Rome. Onderweg hou ik jullie op de hoogte, met hopelijk leuke verhalen en mooie foto’s. Stiekem hoop ik dat er nog sneeuw ligt als we aankomen in Oostenrijk, al is het maar voor de foto’s! Nog geen foto’s nu, om de simpele reden dat ik een foto van mijn ingepakte rugzak of het grijze Nederlandse weer een beetje saai vind, maar hopelijk snel een kleurrijker blog.

Oké, off we go,

Arrivederci!

 

Okay, well, here I am. Right about finished packing and it’s almost going to happen. It feels weird though, for six years we have been training for this and have been saving (well the latter actually mostly the last 6 months) and now it is time. Today, friday the 29th of april is the day before we leave. I’m starting to feel a little nervous. It’s been something from far ahead for 6 years and now it’s all of a sudden now. Strange. Doubts about weither or not I want to stay this long from home are appearing. There is a big number of “what ifs” lingering in my mind. But everything is being overpowered by the feeling of “finallyyyyyy”! Besides the fact that it is very exciting, it is also very very nice. The Saint Christopher I got from Bart and Mare is hanging on my backpack, next to the calendar my friends made. On the other side is my emergency whistle. I laugh at myself for having that, but on the other hand, it weighs 4 grams, so better save than sorry. (I guess) Let’s hope I dont need it. My backpack is a little bit on the heavy side, a bit over 10 kilo. I really wanted to stay under 10, but I couldn’t make it. And now I have to fight the urge to think Oh well, my backpack is too heavy anyway so let’s also bring my mascara, make up remover, contidioner and while I’m at it I’ll also take my eau de toilette and bodylotion. But I’m pretty sure I would regret that so I’ll keep it at a little bit too heavy .

Tonight Ahmed and I will go for a nice dinner together and tomorrow my train will leave for Austria at 08.01. And than we are off. 1200 kilometer in 70 days. 70 days just me and my mom, 24/7… Oh boy… Hahaha no it’s okay, wel will have a great time! If we hadn’t walked so much I would be worried, but we are used walking lang distances together. I think we are heading for a wonderful holiday with amazing views and special memories.

For who doesn’t know yet, we leave from Sankt Anton and walk to Rome. Along the way I will keep you informed, with hopefully good stories and beautiful pictures (although I’m not the best fotographer, so don’t expect artwork 😉 Secretly I’m hoping there is still snow in Austria, if only for the pictures! No nice pictures now yet though, for the simple reason I don’t think a picture of my packed backpack or the crappy gray Dutch weather is very nice to look at. Hopefully next time a more colorful blog!

Okay, off we go,

Arrivederci!