En ineens, zomaar ineens ben ik over de helft. Van Venetië naar Bologna gelopen, in 7 dagen. Maar ik begin bij het begin. De eerste dag wandelen in m’n uppie. Ik loop heerlijk te dwalen over de Po vlakte. En wat is het hier mooi. Helemaal niet zoals ik had verwacht. Wat ik had verwacht hebben we gehad, het leek allemaal een beetje op Nederland. En nu, verder naar het zuiden wordt het schitterend mooi. Ik loop hier te genieten. Van alles wat ik zie, op m’n dooie gemakje. Ik vind het heerlijk. Ik ontmoet een oude Italiaan op de fiets. Hij stopt voor een praatje en wandelt een stuk mee. Gezellig! Na een half uur fietst ie verder. Halverwege m’n tocht nog even met een jongen gekletst. Ik voel me af en toe net een attractie. Iedereen wil weten waar je vandaan komt, waar je heen gaat en hoe het is, wandelend door Italië. Nou, ik kan je zeggen, het is fantastisch. Maar hij legt uit dat ze hier niet zoveel toeristen krijgen, dat verklaart wel waarom iedereen zo hartelijk is. Het is nog oprechte gastvrijheid. Zo’n 4 km van m’n B&B kom ik langs een terras met 3 mannen. Dezelfde vragen, dezelfde antwoorden. Maar dit keer moet ik gaan zitten. Prima. Lekker wijntje drinken met de mannen en kletsen. Ik krijg nog een adresje om te eten in Siena en een lift aangeboden. Op de een of andere manier gaat Lopen naar Rome er hier maar moeilijk in! Maar het zijn 3 super lieve kerels en ik lach me rot om ze! In Legnaro waag ik een gokje met een B&B zonder recensies, super goedkoop. Het blijkt een voltreffer. Ze zijn pas net open, vandaar geen recensies en alles is gloedje nieuw. Ik neem een heerlijke douchen in de nieuwe badkamer en mag van de lieve mensen mijn eigen kostje koken in de tuin bij ondergaande zon. Ik voel me een blij mens.
In Fratta Polesine kom ik twee Nederlanders tegen, die ik na een ‘goedemiddag heren’ vakkundig negeer want vandaag wil ik niet kletsen. Soms heb je van die dagen. Ik voel me heerlijk hoor, maar wil lekker op mezelf zijn, heb ik nodig af en toe. Als ik de volgende morgen langs een B&B loop komt de eigenaar naar buiten. Waar ik naartoe ga, of ik koffie wil en waar ik vandaan kom (in die volgorde) nou ja, lekker dan! En daar blijken de 2 heren van de avond ervoor overnacht te hebben. Ik drink een koffie met ze, wissel ervaringen uit (2 van de vele vele fietsers naar Rome) en vervolg mijn tocht. Wat een heerlijke dag, dwalend over de Po moest worden werd door 2 dingen overschaduwd. Onweerswolken en nog veel veel erger, het bericht dat een best vriendinnetje met spoed naar het ziekenhuis moest omdat het niet goed ging met haar moeder. Die lag daar na een operatie. En we wisten dat er complicaties waren. Maar dit had niemand verwacht. En als ik zo’n 15 km van Ferrara ben krijg ik het bericht dat het niet meer goed gaat komen. Ze heeft een herseninfarct gehad en gaat niet meer wakker worden. Nooit meer. Mijn dinnetje is haar moeder kwijt. Ik vind t zo erg. Dat deze dag klaar is is duidelijk. Ik loop door naar ferrara en heb geen zin meer in foto’s. In gezellige praatjes. Bleh. Bij Ferrara ben ik drie uur verder. En besef ik me dat het leven altijd verder gaat. Maar dat ik best een avond pauze mag nemen en stilstaan bij een dinnetje in wiens hart nu een gat geslagen is. Geen bijzondere dingen dus vandaag. Ik kom wel Michael tegen, een fietser van Bavaria naar Rome, Duitse verpleegkundige, aardige jongen. Met hem klets ik in de avond, terwijl een fikse onweersbui de dag in stijl afsluit. De volgende dag is het de beurt aan ferrara om mijn humeur op te vijzelen! Na een lang ontbijt met Michael en Marjo (Nederlandse vrouw ook op de fiets naar Rome) duik ik alleen de stad in. Ik vind ferrara een heerlijke stad! Kan er heerlijk wandelen en er zijn mooie straatjes. Er is mij verteld dat het fingerfood festival is en hoewel dat een beetje vreemd klinkt😛 , klinkt het ook erg lekker en ik ga er rond een uur of 18.00 naartoe. Tis nog erg rustig, maar dat geeft mij mooi de kans om te kletsen met twee mannen die er Italiaans bier verkopen. En voor ik het weet krijg ik van alles in m’n handen geduwd, bier, pizza, kersen, wat een heerlijk land is dit toch! Er is live muziek en ik sta met een grote glimlach te kijken en te luisteren. Een heerlijke avond, ik hou echt van Italië. De sfeer is perfect. De mensen zijn hartverwarmend lief! De volgende ochtend met een enorme kater 15 km met pijn en moeite uitgelopen. En jawel. Aan t einde van de middag, onweer. Natuurlijk. Gelukkig trekt het weg voor ik in het enige tentje op de camping kruip. De volgende dag loop ik in de stromende regen naar Molinella. Daar aangekomen klaart de lucht en ik ga gauw kijken naar de jeugd olympische spelen. Ik wist al dat ze waren en wil dus even een beetje meepikken. Ik kijk naar de prijsuitreiking en daarna ga ik lekker pizza eten! En vandaag heb ik 38 km gewandeld naar Bologna. Naar een camping met zwembad, heerlijk. Ik begon de dag met regen, maar rond een uur of acht is de lucht geklaard. En ik loop te mijmeren dat ik bijna halverwege ben. En ineens besef ik me, ik ben al halverwege. Sterker nog, ik ben over de helft. En ineens word ik een beetje melancholiek. Want ten eerste wil ik niet naar huis, haha, ten tweede betekent dit ook het einde van de Po vlakte. Die heerlijke Povlakte, waar alles in bloei staat, ik heerlijk heb gelopen over alle dijkjes, het zo lekker naar bloemetjes ruikt, de huizen worden opgegeten door de natuur, de mensen zo ontzettend lief zijn en ik heb genoten van weergaloze luchten. En terwijl ik loop te mijmeren ga ik een bochtje om en ineens, zomaar ineens, wat grijzig want gehuld in wolken, zie ik de omtrek van de eerste heuvels. De appenijnen. En dan verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht, want dat betekent dat ik aan mijn nieuwe avontuur ga beginnen! Vandaag loop ik naar Bologna en daarna staat La Via Degli Dei op het programma. De Götterweg, De Weg Van De Goden. Dwars over de Appenijnen. Ik heb er zin in!! Maar eerst lekker een dag door Bologna dwalen. Al met al weer een fantastische week, omlijst door een dikke zwarte rand vanwege het verdriet van mijn vriendin. Maar hopelijk kan ik haar nog bezoeken als ze naar Italië gaat, dan kan haar een dikke knuffel geven!
And than, all of a sudden I’m more than halfway. From Venice to Bologna, in 7 days. But I will start at the beginning. My first day walking alone. I’m loving it here. It’s so pretty. Not at all what I expected. What I expected is what we had from Bassano del Grappa to Dolo. It looked a bit like the Netherlands. And now, a bit more to the south it’s so so pretty. I’m enjoying everything I see, walking at ease. I meet an old Italian guy on the bike. He stops for a chat and we walk together for half an hour. Nice! Than he cycles on. A bit later I’m chatting with a young guy. Sometimes I feel like a tourist attraction. Everybody wants to know where you come from and what you are doing. He tells me there’s not many tourists in this area, maybe that explains the hospitality here.
About 4 km from my bb I walk by a terrace and off course the same story, I greet, they ask me where I come from and than they offer me a drink. I decide I can also do the 4 km after one or two wines so I join them. I get an address to go have dinner in Siena and I get offered a ride. I don’t know why but somehow the idea of walking to Rome is hard to grasp for these people haha! In Legnaro I took a guess with a bb which was only 20 euro. And no reviews on booking.com. But when I get there I see why they didn’t get any reviews yet, there bb is brand new! Everything is brand new. They are so kind to let me cook my dinner on the terrace so after a long very clean shower I have a nice dinner with a white beer in the evening sun. I feel happy.
In Fratta Polesine I hear two guys talking in Dutch. So after I greet them nicely in Dutch I decide I don’t want to chat today, so I politely ignore the looks and walk on. Sometimes you just want to be by yourself. The next morning I pass by a bb on the way to ferrara and the owner starts a chat with me. And there they are, the same two Dutch guys. I offered coffee and actually I do feel like it so I sit with them. We have a chat and exchange experiences (they’re cycling to Rome) and off I go again. What’s supposed to be a great day walking to Ferrara is overshadowed by two things. Thunder and a message from my friend that she has to go to the hospital in a hurry, because there is something with her mom. Her mom was there, because she had surgery. There were some complications but nothing like this was supposed to happen. About 15 km from Ferrara I get a message from her saying that her mom had a stroke. And won’t wake up again. Ever. My friend lost her mom. I feel horrible. This day is done for me. I walk on to Ferrara and don’t feel like taking pictures anymore. Or chatting. Three hours later I get to Ferrara. By than I realize that life goes on. But also that it’s okay for me to take a moment to process some things. So I decide not to do anything special anymore. I do meet Michael, a German nurse on his way to Rome by bike. We chat through the night, while the thunderstorm is passing over our heads to close the day in style.
The next day it’s up to Ferrara to change the mood. After a long breakfast with Michael and Marjo (a Dutch lady also cycling to Rome) I decide to go in the city alone. I wander through the streets of Ferrara and than go to the fingerfood festival. It’s still early when I arrive and that’s good, gives me a chance to chat with the bartenders, who are from a local brewery. They turn out to be absolutely great guys and very soon I get a lot of stuff put in my hands. Beer, pizza, fresh cherries! I love this country! The people here are so heartwarming friendly. There’s live music and with a big smile on my face I end the night buying the cd.
The next morning I walk 15 km with a huge hangover. And off course, at the end of the day, thunder. Luckily it goes away and I can get a good night sleep before my next day. And today I walked to Bologna. My longest stretch so far, 38 km. My camping has a pool, yay! And while I’m walking to Bologna I’m still thinking I’m almost halfway. But all of a sudden it struck me. I’m more than halfway. With days to go and with km to go. And I’m feeling a little bit blue. Cause I don’t want to think about going home yet. I love it here! The Po, where everything is in bloom right now, it smells great, where houses are being eaten away by nature, where they have the most beautiful skies and the most wide landscapes and the most friendly people. And when I’m thinking about my time here on the Po, I make a turn, and all of a sudden a the first sight of the Appenins is there. And a big smile appears on my face. Because my new adventure awaits me. La Via Degli Dei, Der Götterweg, The Way Of The Gods over the tops of the Appenins. Really excited about that! But first a day in Bologna!
All in all a great week, overshadowed by the my friends loss. Hopefully I can visit her when she comes to Italy and give her a big big hug
annemiekederiet 
Great impressions of your trip – love the pics and stories you wrote! Don’t think about the end of the trip – just think of today! Keep on travelling the way you do, all the best!
LikeLike